J 15,9-17
Jak mnie umiłował Ojciec, tak ja umiłowałem was. Wytrwajcie w mojej miłości. Jeżeli będziecie zachowywać moje przykazania, trwać będziecie w mojej miłości, jak ja zachowuję przykazania Ojca i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby ta wasza radość była pełna. To jest moje przykazanie, abyście się tak wzajemnie miłowali, jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swe odda za swoich przyjaciół. Wy będziecie moimi przyjaciółmi, jeśli spełniać będziecie, co ja wam nakazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co jego pan czyni. Was natomiast nazwałem przyjaciółmi, bo wszystko, co usłyszałem od mojego Ojca, oznajmiłem wam. Nie wy mnie wybraliście, lecz ja was sobie wybrałem i powołałem was do tego, abyście szli i wydawali owoc i by owoc wasz trwał, tak że o cokolwiek poprosicie Ojca w imię moje, da wam. To wam nakazuję, abyście się wzajemnie miłowali.
Komentarz
Uczniowie Jezusa otrzymali potwierdzenie ich usprawiedliwienia. Zostali wezwani do wytrwałości w przynoszeniu owocu ich wiary oraz nauczenia się na nowo więzi z Nim w Duchu Świętym.
Jezus podczas Wieczerzy mówi o Jego przyszłej obecności w Duchu, często mówi o miłości, o wykonywaniu Jego przykazań i radości.
Jezus wzywa ich w perspektywie zapowiedzianych zdarzeń do wytrwania w umiłowaniu Jego i ich wzajemnej miłości bezwarunkowej.
Jezus odwołuje się do dwóch wzorów miłości. Pierwszy to miłość Ojca do Syna, Jezusa. Ojciec wprowadza go bezpiecznie na świat, chroni, ocala, wysłuchuje Jego modlitwy, daje Mu moc do leczenia wszelkich chorób.
Drugi wzór to miłość Jezusa do uczniów, do ludzi niewierzących i Jego przeciwników. Każdy z uczniów wie ,jak bardzo został umiłowany od pierwszego spotkania z Nim. Jezus troszczył się o nich, był cierpliwy, delikatnie wskazywał na wady i sposoby ich pokonywania, przebaczał i służył im, rozwijał ich umiejętności, zaspokajał ich potrzeby.
Uczniowie mają wytrwać, czyli pozostawać, trwać we wzorze miłości, nie zmieniać ukazanego w życiu Jezusa wzoru bezwarunkowej miłości.
Uczniowie już należą do Jego królestwa. Otrzymali pokój Boży od Jezusa, aby się nie trwożyli i nie lękali o przyszłość. Mają przed oczyma wzór miłości.
Mogą się przygotowywać do wypełniania z miłością dzieł Bożych, czyli przykazań Jezusa. Teraz otrzymują od Jezusa jeszcze Jego radość. Radość Jezusa pochodzi z miłości i posłuszeństwa Ojcu. Radość, o której mówi Jezus jest niezwykłym stanem umysłu i uczuć, zważywszy na to, że On wraca do Ojca drogą poprzez śmierć na krzyżu.
Przykazania Jezusa nie są kopią jakiegoś kodeksu, regulaminu, lecz są przewodnikiem do osiągnięcia dojrzałości. Jezus wykonuje dzieło Ojca i miłuje ludzi miłością Ojca.
Uczniowie będą pracowali i służyli ludziom, którzy nie mają ani pokoju z Bogiem, ani miłości Bożej i radości Jezusa.
Później powie im, że udręki zmienią się w radość, że chodzi o radość z wiary, taką jaką ma kobieta po urodzeniu dziecka. Zapewni ich, że posiadanej już radości nikt im nie zabierze, że będzie ona wzrastała z każdą wysłuchaną modlitwą, że będzie pełna.
Przykazanie to "polecenie, rozkaz, nakaz; przepis". Przykazanie to "wskazówka, określająca sposób robienia czegoś"
Przykazanie Jezusa Chrystusa, to nie dekalog. Przykazanie Jezusa to bardziej wskazówka, pomoc, drogowskaz, niż przepis Prawa.
Przykazanie Jezusa Chrystusa, to wskazanie na to, w jaki sposób On żył - "tak jak Ja was umiłowałem", "tak jak Ja". To wszystko, co pomaga naśladować Jezusa.
Przykazanie trzeba najpierw przyjąć z wiarą i z przekonaniem, że taka wskazówka jest nam potrzebna. Następnie trzeba pomyśleć nad sposobem jej wykonywania. Bo w przykazaniu zawarta jest właściwa dla woli Bożej mądrość Boga i duchowe znaczenie Jego oczekiwań.
Przykazanie jest skierowane bardziej do kogoś, kto chce służyć Bogu, niż do kogoś, kto musi coś wykonać. Miłość jest lepsza niż przymus.
Miłość "agapeo" jest bezwarunkowa - "miłuję, bo tak chcę". Przyjaźń "fileo" bywa warunkowa - "kocham, bo czegoś oczekuję". Miłość zmienia ludzi i zmienia więzi pomiędzy ludźmi. Miłość pomiędzy wierzącymi buduje wspólnotę. Miłość męża i żony oraz między nimi a dziećmi utrwala małżeństwo i rodzinę. Przyjaźń jest nietrwała, a więzi zbudowane na miłości bezwarunkowej są trwałe.
Uczniowie zobaczyli wzór miłości, zostali umiłowani przez Jezusa, stali się Jego przyjaciółmi. Przykazania to nie nakazy dla sług, lecz wskazówki dla przyjaciół.
Jako przyjaciele Jezusa, napełnieni Duchem Świętym, w Jego mocy będą świadczyli o ich Panu, który może zostać Panem i Zbawicielem każdego człowieka. Jeśli będą świadkami, wtedy zobaczą, że Duch św. sam przekonuje każdego człowieka oddzielnie.